مظـهر عـشق

مظهر عشق                                                                                                                                                                  .

علی است کعبة دل‌ها ، علی است مَظهرِعشق

علی است مَقصدِ هستی ، علی است مَصدرِ عشق

قسم به کـعبه ، کز اعـجـاز قـادرِ متـعال

  درون کعبه ، علی ، ‌زاده شد زمـادر عشق

عـلی‌ است سِـرِّ نهـانِ خَـزایِـنِ مَلَـکوت

  به گنج خِلقتِ هستی ، علی است گوهر عشق

علی است نــور هدایت به منزل مقصود

  به دادگاه عدالت علی است داور عشق

علی که مَحرَم اَسرارِ بـارگـاهِ خـداست  

  گشوده است به امر ِخدا بر او دَرِ عشق

علی که مَحرَم ِسرِّ نبوّت است ، از آنک

  برای ا ُمّ ِ اَبیهـا هم اوست همسر عشق

علی سَفـینة دریـای لطفِ لم‌ یـَزل است

  که در سواحلِ رحمت فِکنده لَنـگر عشق

خِرد به چشمِ بَصیرت چو بنگرد بینـد

  برای خلقِ دو عالم ، علی‌است رَهبر عشق

در آسمان اِمامت ، علی است مَطلعِ نـور

  به کهکشان وِلایـت ، علی است محور عشق

ز نـورِ روی مُنیـرَش جهـان شود روشن

  چو جلوه‌ای کُند آن طَلَعتِ  مُنـوَّرِ عشق

همیشه خَلق به عشقی دهند گوهرِ دل

  علی است گر نِگری زین میانه ، دلبر عشق

شهیـدِ راهِ عدالـت ، اَمیـر مُلکِ شَرَف

  ستیـغِ کـوهِ شجاعت ، یَـلِ دلاور عشق

چو ذوالـفِقـار به سَر پنـجة عـلی افـتاد

  نگاهِ چشمِ فَلَک خیره شد به صَفدَر عشق

سپـاهِ کـفر ز پَـروای  تیـغِ  شـیر ِخـدا

  زدند کوسِ هَزیمت ز پیشِ لَشگر عشق

خوشا به حالِ شهیدان که در طریق ِعلی

  همه به راه ولایت شدند پَـر پَـرِ عشق

نمیرد آن که خورَد جُرعـه‌ای ز ِخُـمِّ غَدیـر

  شرابِ نابِ ولایت زحوضِ کـوثـر عشق

ز شوقِ وَصلِ وِلای علی شوی سرمست

  چو تَـر کُنی زِ ارادت لَـبی ز ساغر عشق

بـه راه ِمعرفـت ای رَهـنَوردِ نـا آگـاه

  بجز طریقِ ولایت کجاست مَعـبَر عشق

رَسَد به مسندِ عزّت هر آن کسی که نَهَد

  زِشوق  روی برآن ساحَتِ  مُطَّهر عشق

به شوقِ نیم نظر سر بر آستان سایَد

  شه و گدا  به دَرِ شهریـارِ کشورِ عشق

جهــانِ پـیر عـلی را کجـا بَـرَد از یـاد

  که ثبت گشته ولای علی به دَفـتر عشق

به سایه سارِ سعادت رَسَند مردمِ دهر

  علی شود چو در آفاق ، سایه‌ گُستَر عشق

به عافیَت رسد از فیضِ دولتش « مسعود »

  گر اَفکَند به سرش سایه‌ای زِ اَفسر عشق                                                                                                         تبریز      74/2/28

آشـتــی

آشـتـی

آیا شود که خلق ِ جهــان آشتی کنند

خلق ِجهان زپـیر و جـوان آشتی کنند

چرخ و فلک به نظم و به صُلحند در مَدار

آیـا شـود که آدمیــان آشتی کنند

سوزد جهان درآتش بیـدادِ ظـالمان

روزی رسد که تیره دلان آشتی کنند

دراین زمان که خلق ِزمین درکشاکش ا َند

کِـی می شود زمین و  زمان آشتی کنند

رحمی کن ای خدای محبت به جان ِخلق

کاین گُمرَهان خودازدل وجان آشتی کنند

انسان کجا و این همه وحشیـگری کـجا

گاهی شود که دام و دَ دان آشتی کنند

مهـرو وفـا و نیکی و احسان و عشق را

یـاد آو َریـد تـا همـگان آشتی کنند

درباغ و راغ سبزه وگل می د َمَد که خلق

دل خوش کنند ازاین جریان آشتی کنند

راز ِحیات شور و نشاط است و همدلی

گردد عیـان چو راز ِنهــان آشتی کنند

«  مسعود  »  اگرزحسرت صلح وصفا سرود

شـعری مگر به عبـرت از آن آشتی کنند 

   تبـریـز     فروردین  1394  

عیـد غـدیــر خــُم

عـید غـدیـر 

 

بیار نُقل و بیَفشان رسید عیدِ غدیـر

  که خواسته است خدا از علی کُند تَقدیـر

رسید قافله تا در کنار خُـمِّ غدیـر

  خدای گفت نبی را دگر مکن تـأخیر

به جمعِ حاضر و غایب تمام کن ابلاغ

  که خلق راست پس ازمن علی ولی و امیر

گرفت دستِ علی را رسولِ حق در دست

  که آیه‌های ولایت چنین کند تـفسیر

که هان علی است ولیِّ خدا و نایبِ من

  مُقَدّر است و نوشته است کاتبِ تقدیـر

امام و رهبرِ اُمّت علی است بعد از من

  چنین نموده خدا کارِ خلق را تدبیـر

حدوثِ واقعه خود مُدّعای این دعوی است

  در این حدیث چه حاجت به حجّت و تَعبیر

علی  که عالمِ امکان به نام او نازد

  حقیقتی است که شد جاودانه عالم‌گیر

شهی که شیرِ خدایست و فاتحِ خیبر

  همان که نیست چنو شهسوار و مَردِ دلیر

فلک به یاد ندارد چو شیرِ حق مردی

  چو ذوالفقار که دیدَست در جهان شمشیر

دوباره مامِ فلک در سراسرِ اَعـصار

  نیاورد به جهان چون علی شبیه و نظیر

اگر ولای علـی در دلِ کسی باشد

  کجا شود زِ مِیِ کوثـرِ ولایت سیر

هر آن که مِهرِ ولایت ندارد اَندرَ دل

  عبادتش به حقیقت کجا کُند تـأثـیر

در آسمان ولایت دوازده خورشید

  که حلقه‌های بهم بسته‌اند چون زنجیر

ز آل پاک رسولند و بعدِ رحلت او

  شدند خلق جهان را چنو نذیـر و بَشیر

مَتاب سر ز اِطاعت دلا زِ آلِ علی  

  که رستگار شوی ای به بندِ خاک اسیر

سرشته است به مهرِ علی دلِ « مسعود »

  از آن نمی‌شود از گردشِ جهان دلگیر  

       تبریـز     21/7/93                                                                                                    

ارزش هنــر

ارزش هُــنر

بیا برای هُنر ، ارزشِ گُهر بدهیم

  سزای اهل هنر گنجِ سیم و زر بدهیم

برای اهل قلم ، خامه از طلا سازیم

  به ناشران ادب وسعتِ نظر بدهیم

بیابه کسب هنر، نقدِ عمر صرف کنیم

  به صاحبان نَظَر، ارجِ بیشتر بدهیم

بیا ،  زِ آینه ی دل غبار برگیریم

  به سینه ، روشنیِ طَلعَتِ سحر بدهیم

هزار طَرح نوین از هنر، بَراندازیم  

  بر این هُمای هُمایون ، زِعشق پَر بدهیم

در این معامله جانا بیا به جای گُهر  

  مَتاع جان ، پِیِ آموزشِ هُنر بدهیم

بپروریم دلِ خویش را به زمزَم ِعشق 

  درختِ هستیِ خود را از آن ثَمَر بدهیم

نمی‌توان به یقین ارزِش هنر ، « مسعود »

  به یک اِشاره در این شرحِ مختصر بدهیم

      تبریز   71/5/6

میـراث فرهنـگی ایران

میراثِ فرهنگی ایران

بُوَد ایران‌زمین ، گنجینة میراثِ فرهنگی

چنین مُلکِ هنرپرور ، نباشد جای دلتنگی 

به هر جا بنگری ، قصری ز عهدِ باستان بینی

  به هر سو رو کنی، دارد ز ِآثارِ هنر رنگی

هزاران قلعه و ارک و سرای کاروان بنگر

که هر کاخِ کُهن دارد نشان از نامی و نَنگی

سپهداران کجا رفتند ، خالی مانده میدان‌ها

در این دِژها نمی‌‌بینی ، نه سرداری ، نه سرهنگی

مِنار و گنبد و تالار و طاق و بُرج بسیاری

  کشیده قامت از هر سو ، ز فرسنگی به فرسنگی

مُزَیّن گشته بس محراب ، با آیات قرآنی

  منوّر هر شبستانی ، به کاشی‌های خوشرنگی

مُصلاّ ‌را ز کاشی‌های رنگین نقش‌ها بینی

که در پیشانیِ طاقَش ، ز دوران بسته آژَنگی

ز آثارِ هنر ، بنگر هزاران نقشِ بی‌همتا

ز شعر و خطّ و نقّاشی ، چه تلفیقِ هماهنگی

به هر گلدسته می‌خوانَد مُوذّن باز گلبانگی

  به بُرجِ هر کلیسائی ، ز ناقوسی است ، آونگی

به گوشِ دل شِنو ، کَاَندر دلِ محراب می‌پیچد

سرودی گرم و آهنگین ، به آوای دَف و چنگی

به ایوانِ مداین بین ، نقوش کِلکِ مانی را

نَمانده جلوه و رنگ و جلای نقش ارژَنگی

نهان در تختِ جمشید است دنیایی هنر ، بنگر

کجا بیند جهان دیگر ، چنان فَرّی و اورنگی

تو کاخِ داریوش و کوروش و تختِ سلیمان بین

  که جای پای شاپوری بُوَد ، یا قصرِ هوشنگی

بسی کاخِ مُجَلَّل گشته ویران از ستمکاران

ز چنگیز و زِ اسکندر و یا تیمورِ پالنگی

بسی گنجینة فرهنگ و آثار تمدّن را

به غارت بُرده چرخ از ما به هر مکریّ و نیرنگی

به قهرِ خودپرستی‌ها چه آثاری شده ویران  

جهان مَهدِ هنر می‌شد نمی‌بودی اگر جنگی

دَمی با دیدة عبرت نگر « مسعود » تا ، بینی

بسی آثار فرهنگی به هر خشتی به هر سنگی                                                                              تبریز     28/2/72             

عشق خدا

عـشق خـدا

هـر چنـد دل زعشقِ خـد ا بـی قـرا ر تـر

عَـزمِ  و صـا ل و پـا ی ِ طلـَب ا ستـوا ر تـر

هـرچند هم کـه شو قِ لـِقـامی شود فز ون

گـردد  بـه سینـه آتش  ِد ل پُـر شَـرا ر تـر

مستـم زِ شـوق ِ عشق ِ جـمال ِتـو سا قـیا

هـر دم  شَـوَم  ز بـاده ی حُسنَت خـُما رتـر

هـرچند هـم که حُـسن نـهان  بیشترکنی

گـردد  جـما لِ  دلـکـش  تـو آ شکـا ر تـر

هـرلحظه ای که در دل و جان جلـوه میکنی

چشمـم شود زشـو ق رُخَـت ا شـکبا ر تـر

عشق تـو بـر زبـان ِ من ایـن جُـراَت آوَ رَد

تـا از وصـال  دَ م  زَ نـَـم ا مّـیـد وا رتـر

این جان کجا و وصل تـو ای جانِ جان کجـا

بـا ری کی اَم  من ا زهمـه بـی ا عتبـا رتـر

طبعم هـرآنچه بـرتـو سُرایـد غـزل یـقین

د رد فـترِ زمـا نـه شـوَ د مـا نـد گـا رتـر

مسعـودم و سعا د تم ا زشـو قِ یـاد ِتو ست

خو ا هم شوم دَ مـا دَ م از این بـی قـرا رتـر

تـبریـز    24/6/90                                              

خـداونـد جهــان

 

            خـداونـد جهـان

مَلِـکا ،  بنـده نـوازا ، که خـداوندِ جـها نی

زتـو پیـد ا همه عالم همه جسمند وتو جانی

چه کـند دیـده اگـر پـرتـوخو رشید نبیـند

تـو همان نـور ِمُنیری که بـه صدجلوه عیانی

« توکریمیّ و رحیمی  ،  تو عظیمیّ و حکیمی»

چه بگویم تـوکدامی که هم ایـنّی و هم آنـی

به کدامین صفت ای شه سخن از وصفِ توگویم

که در این وادیِ حیرت نـه زبا نی نـه بـیانی

تـو درانـدیشه نگـنجی که بـرو نی زتـصوّر

تو فـراتـر زِ زما نی تـو فزون تـر زمکانـی

نـه من آنـَم که  زدرگـاه تـو ا مّیـد بـشو یم

نـه تـوآنـی که گـدا را زدرِ خویـش بـرانی

همه فا نیّ و تو با قی تو بـه فریا د رَس آن دَم

که نما نـَد به جهان جز تو نه نـامی نه نشا نی

تـو نَبَندی درِ رحمت  به کسی از سـرِاحسان

نَبُـوَ د جـزتـو اِ لا ها نـه امیدی نـه تـوانی

دلِ مسعـود زعشق تو تـَپد دمـبَدم  ای جان

که تـو جانـان جهانـی ّو مـرا روح و روانـی

تبریز  10/2/91

هنر دلنشین شعر و شاعری

هنر دلنشین شعـر و شاعری

پیشگفتار دیوان

دنیای زیبا و خیال‌ انگیز شاعری پر از رازها و رمزها و شگفتی‌هاست ولی برای دیدن و درک و احساس آن چشمی باز و اندیشه‌ای روشن و احساسی لطیف و ذوقی سلیم لازم است تا بتوان جمال و کمال هستی را دریافت و از لذات سرشار آن برخوردار شد. شاعران انسان‌هائی هستند که در زندگی  پر از شور و احساس خود کوشیده‌اند تا گوشه‌هایی از این جهان رویایی و معنوی را در آثار خود متجلی سازند. آنان در عالم خیال و تصورات ذهنی خود به ماورای جهان مادی توجه داشته‌اند و خواسته‌اند زیبایی‌های خیال‌انگیز ضمیر پاک خود را در فضائی روحانی منعکس نمایند تا اثری ماندگار از هنر و احساس در سرحد کمال پدید آورند. آنها گوئی از چشمه‌ساری آب می‌نوشند که از اعماق دل و روح و عواطف و احساس انسانی می‌جوشد.
      شعر آئینه‌ایست که احساس و اندیشه و آداب و سنن و اخلاق و در یک کلام فرهنگ یک قوم را با ویژگی‌های مخصوص به خود منعکس می‌سازد یا به عبارت بهتر شعر ثمرة شکوفایی ذوق و تلطیف احساس و پرورش فکر و اندیشه انسان‌ها و بازتاب خصوصیات فرهنگی، تاریخی ، ملی و اجتماعی ملت‌هاست که در معرفی تمدن و فرهنگ و ادب یک سرزمین به دیگران نقش مهمی را ایفا می‌نماید.
     چکیدة اندیشه‌ها و لطیف‌ترین احساسات انسانی همواره در قالب شعر جلوه می‌نماید و احساساتی که در نهاد انسان‌های باذوق چون ودیعة الهی نهفته است توسط شاعر در قالب کلماتی موزون و ابیاتی دلنشین بیان می‌گردد.
        اگر صنعت ، پدیدة تفکر انسان برای تأمین آسایش و رفاه مادی است شعر تراوشات احساسات لطیف و تخیلات شیرینی است که روح خستة انسانی را آرامش می‌بخشد و این نشانة نیاز روحی بشر به این غذای فکری است.
     به بیانی دیگر شعر مبیّن شیرین‌ترین یا غم‌انگیزترین لحظات زندگی و تجسم رؤیاها و عواطف رقیق انسانی است که در قالب الفاظی خوش آهنگ به رشتة نظم کشیده می‌شود و توصیف می‌گردد.
     هر چند انسان گاهی احساسات خویش را در زیر و بم آهنگ‌های دلنواز موسیقی یا در نوازش رنگ‌های زیبای تابلوهای خیال‌انگیز نقاشی و یا در تماشای پیکره‌های تحسین‌برانگیز مجسمه‌های مرمرین و یا در نوای روح‌پرور آوازهای شورانگیز اصوات داودی ابراز می‌دارد لیکن مفاهیم نغزی در سخنان پرمغز یافت می‌شوند که هر نوع احساسی را در نهایت ِزیبایی تجسم می‌بخشد و آئینه‌وار پرتو خورشید اندیشه را منعکس می‌سازد و هزاران معنی و صدها تصویر را در چند بیت کوتاه با هنرمندی چنان می‌گنجاند و تلخ و شیرین را چنان به هم می‌آمیزد که عقل به حیرت درمی‌ماند و دل از شدت شوق می‌لرزد و این شاهکاری است که شاعر از سخن می‌آفریند و چنان مروارید واژه‌ها را به رشته می‌کشد که زبان بی‌اختیار به تحسین گشوده می‌شود.
      شعر چشمه‌سار زلالی است که در سرزمین اندیشة شاعر به نرمی جریان دارد و ترنم آن واژه‌های پربار و خیال‌انگیز را به رقص وامیدارد و شاعر با به نظم کشیدن کلمات به ترسیم و تجسم تابلوهای زیبا و پراحساسی می‌پردازد که از یک نوع الهام معنوی سرچشمه گرفته است و شاعر باریک‌اندیش ِتیزبینی است که به زندگی از زاویه‌ای دیگر نگاه می‌کند و نکته‌هایی را می‌بیند و می‌سنجد که دیگران از آنها غافل هستند.
      بنابراین کسی عنوان مقدس شاعری را سزاست که اندیشه و احساس از چشمة روانش بجوشد و کلمات چون بنده‌ای گوش به فرمان بر درگاهش آمادة خدمت باشند. سخنیش بر لب باشد و هزار غوغا در دل نهانش از درد و شور و شوق و غم و نشاط و فریاد و عصیان لبریز باشد کاسة در یوزگی به سرای این شاعر و آن سخن‌سرا نَبرَد. گدای اندیشه و درویش لفظ دیگران نباشد. هر چه می‌طلبد از خود بطلبد. موسی‌وش در سرزمین دل به نغمه برخیزد و خلیل‌آسا در میان آتش رود و گلستان بیافریند. شاعر باید از زمان و مکان خیمه بیرون بزند. عقاب اندیشة شاعر آنچنان باید عرش پرواز باشد که جهانی را در شعر خود زیر پر بگیرد.
      او نه تنها خود بلکه خوانندة شعر خویش را نیز باید ساعتی برتر از زمان و مکان پرواز دهد از جهان تن به جهان جانش بکشد مستی و خلسه و شور و التهاب در خواننده بیافریند و شراب نشئه و نشاط و غم و عصیان و آرامش در جام جانش بریزد. زیبندة نام شاعری کسی است که پیامبروار در خویش فرو رود خود را بکاود و از جهان جان و درون خویش و ماورای مشهودات مایه بگیرد و فریادش گلبانگی آسمانی و وحی‌آمیز باشد و گرنه با حلقة اسارت بر گردن الفاظ افکندن نمی‌توان روح شعر را نیز در سخن منظوم دمید.
     آن شاعری که مسافر شهرهای ناشناخته است ره‌آورد دیگری دارد از چشمة جان شاعر آب زلالی می‌جوشد که نوشندة تشنه‌لب را سیراب و سرمست می‌سازد. شاعر راستین در آستین خود هنرِ یدِ بیضا دارد در فریادش نشانه‌ایست که پژواک بانگ رسایش همه‌گیر و دلنشین است.
      در شعر باید این هنر باشد که دوستدار شعر را به عالم سرمستی بکشاند و زمانی او را از خود بگیرد. شاعری رسالت خود را به پایان می‌برد که دست خوانندة شعرش را بگیرد و در جهانی تازه و ناشناخته و دلپذیر و صفابخش گردش دهد. نه در دیاری که خواننده با کوی و برزن و در و دیوار آن آشنائی دیرین داشته باشد زیرا هیچ کس را آن حوصله و شکیب نیست که در کوچه‌های آشنا هزاران بار سیر کند و این گردش را بارها تکرار نماید.
     خواندن شعر در واقع نوشیدن از آب زلال چشمة طبع شاعر است. شعر پراحساس باید غبار کدورت و رنج را از آئینة خاطر ادب دوستان بزداید و روح آدمی را جلا دهد و او را از عالم تعلقات به خلوتگاه مجرّدات ببرد.
      بهترین ارزیاب شعر زمان و اعصار است و این صیرفی‌ روزگار است که شعری را محک می‌زند لذا معیاری قاطع و ماندگار و تغییرناپذیر  به دست ما نیست. هر چند رد پائی از اشعار جاویدان در گنجینه‌های ادب به دست ما افتاده است و از این رهگذر باید گفت نخستین خمیرمایة شعر خوب و جاویدان داشتن پیام و اندیشه و بالاتر از آن وجود بکارت در اندیشة سخن‌سرا و صمیمت راستین شاعر با مردم عصر خویش است.
       شعر بایستی در بردارندة احساسی عمیق و صادقانه باشد و در عین حال این احساس با احساس و عواطف پاک مردم هم‌آهنگ و خویشاوند باشد زیرا تنها پاسدار و نگاهبان شعر شاعر مردمند که سینه به سینه در وراثتی معنوی آن را به آیندگان خود می‌سپارند.
      احساس و اندیشه و فریاد شاعر هرگاه ویژة یک نسل و وابسته به یک زمان باشد. جاودانگی شعر بیشتر تضمین می‌گردد زیرا هر نسل به شعری عشق می‌ورزد که بازگو‌کنندة دردها و خروش‌ها و غم‌ها و شادی‌های خودش نیز باشد و آن که زبان شعر را نمی‌فهمد به احساس شاعر راه نتواند یافت.
       آنچه در این دفتر رقم خورده است تَرنّم سرودی محزون است که از لرزش تارهای ظریف ساز شکستة دل به نوا درآمده و در قالب شورانگیز شعر نشسته است و شاعر گوئی تصاویر غم‌ها و شادی‌های زندگی خویش را آئینه‌وار تجسم بخشیده و با کلک دل‌انگیز خیال نقش و نگارهای زیبائی را در پرده‌های احساس پدید آورده است.
     به نظر می‌رسد واژه واژة این سروده‌ها کوله‌بار قصه‌های زندگی شاعر را صبورانه بر دوش می‌کشند و احساسات پاک و اندیشه‌های تابناک او را تفسیر می‌کنند.
      در جای جای این اشعار غمی دلنشین از فحوای کلام موزون احساس می‌شود که شمیمی از آرزوهای برباد رفته را در فضای خیال می‌پراکند. مفاهیم این اشعار گویای حالتی است که زبان حال عاشقان دلسوخته و بی‌دلان پاکباخته است و  بس که جمله از دل برخواسته‌اند و لاجرم بر دل سوختگان خواهند نشست.

مسعود عالم پور رجبی  

     تبریز 1396

 

نگاهی به زندگی نامه مسعود عالم پور رجبی

  

   

به نام خـدا

نگاهی به زندگی مسعود عالِم‌پور رجبی

       مسعود عالم‌پور رجبی کارشناس بازنشسته سازمان میراث فرهنگی شاعر و پژوهشگر متخلّص به « مسعود » در سال 1329 شمسی پا به عرصه وجود نهاد.              پدر وی مرحوم حسن عالم‌پور رجبی فرزند ارشد مرحوم حجت‌الاسلام میرزا عبدالعلی اهرابی معروف به عالِم‌ رجبی امام جماعت سابق مسجد ملاعلی‌اکبر محلة اهراب تبریز متوفی سال 1342  شمسی و پسرخاله حضرت‌آیت‌آلله العظمی استاد علامه جعفر سبحانی بود.

       مسعود تحصیلات ابتدائی و دبیرستان خود را در شهرستان‌های مرند و مهاباد گذراند و در سال 1347 به اخذ مدرک دیپلم و در سال 1351 به کسب گواهینامه فوق دیپلم از دانشسرای پسران تبریز نایل آمد و بلافاصله در آموزش و پرورش استخدام و به تدریس پرداخت. در سال 1353 وارد دانشگاه تبریز شد و ضمن اشتغال به تدریس، تحصیلات عالی را تا اخذ دانشنامة لیسانس در رشته زبان و ادبیات انگلیسی و فارسی در دانشگاه تبریز ادامه داد.

      در سال 1356 به استخدام اداره کل فرهنگ و هنر سابق تبریز درآمد و با سمت موزه‌دار و کتابدار موزه آذربایجان تبریز مشغول به کار شد و در نهایت در سال 1379 از سازمان میراث فرهنگی به افتخار بازنشستگی نایل آمد.

     یشان از سال 1374 تاکنون با سمت مدیر مسئول انتشارات احساس تبریز همچنان به فعالیت‌های فرهنگی خود ادامه داده و همچنین مدیریت عامل شرکت خدمات جهانگردی و زیارتی تابیس‌سیر را نیز بر عهده دارد.

       مسعود داماد عالم ربانی آیت‌الله مرحوم‌میرزا علی‌اکبر آقا مرندی که از علما و عرفای معروف و یار نزدیک مرحوم آیت‌الله علامه طباطبائی بود، می‌باشد.

ذوق ادبی و احساسات شاعرانة مسعود از دوران کودکی با مطالعه اشعار بزرگان شعر و ادب فارسی به ویژه سعدی و حافظ شکوفا گردید و به زودی در سرودن شعر مهارت لازم را کسب نمود. بنابراین اشعار وی غالباً متأثر از شیوة شعرای پیشین است اما همواره در استفاده از تعبیرات و تشبیهات و اصطلاحات تازه تلاش فراوان به کار برده و سروده‌های وی همگی بازتابی از اندیشه‌ها و باورهای او در زمینه مسائل فرهنگی، هنری، اجتماعی، مذهبی و ملی و نیز متأثر از اتفاقات روز میهن اسلامی است.

      اولین مجموعه شعر او تحت عنوان (حکایت دل) به سال 1382 منتشر گردیده و کتاب حاضر دیوان کامل اشعار ایشان به ضمیمه مقدمه‌هایی به قلم برخی از اساتید در حدود 500 صفحه در دست انتشار است.

       مسعود علاوه بر شعر در طی سال‌ها خدمات فرهنگی در موزه آذربایجان به تحقیق در مورد پیشینه تاریخی و آثار و بناهای باستانی و فرهنگی و جاذبه‌های گردشگری بویژه موزه‌های آذربایجان شرقی پرداخت و در ضمن به تألیف و انتشار کتاب‌های متعددی به شرح زیر همت گماشت:

 

عناوین تألیفات منتشر شده مسعود

1 ـ تاریخچه فرهنگ و هنر آذربایجان شرقی  ( از انتشارات وزارت فرهنگ و هنر سابق )  دیماه سال 1357  .

2 ـ بروشور مصور فارسی و انگلیسی گنجینه آذربایجان ( از انتشارات مدیریت میراث فرهنگی )  سال 1376

3 ـ سیری در موزه‌داری و نظری به گنجینه‌ها و موزه‌های تبریز ( نشر احساس) سال  1377

4 ـ سیمای احساس ( مجموعه مقالات ادبی ) ( نشر احساس ) سال 1377

5 ـ گاهشمار تاریخ تبریز  ( نشر احساس ) سال 1377

6 ـ سیری در بازار و سه مسجد تاریخی تبریز ( نشر احساس) سال  1377

7ـ سیمای میراث فرهنگی آذربایجانشرقی ( از انتشارات سازمان میراث فرهنگی ) سال 1380

8 ـ سیمای تاریخی فرهنگی مرند و جلفا ( نشر احساس ) سال 1381

9 ـ مجموعه شعر ( حکایت دل ) ( نشر احساس ) سال  1382

10 ـ موزه‌های استان آذربایجان شرقی ( فارسی و انگلیسی ) ( از انتشارات سازمان میراث فرهنگی ) در سال 1382

11 ـ میراث فرهنگی و گردشگری آذربایجان شرقی ( نشر احساس ) سال 1383

12 ـ سیمای شهرستان مرند ( شهرداری مرند ) ( نشر احساس) سال 1384

13 ـ مجموعه شعر ( سیمای ولایت )  ( نشر احساس ) سال 1394

14ـ دیوان اشعارمسعود عالم‌پور رجبی (نشر احساس) تحت انتشاردر سال 1396

دیـوان مـن

          دیـوان مـن  

حاصل عمر من است اشعار من

هر چه باقی مانده از آثار من

با قلم یک عمر الفت داشتم

می‌نوشتم هر چه فرصت داشتم

منتشر کردم اگر هِفده کتاب

کرده‌ام دیوان خود را انتخاب

آنچه در اشعار ، مقیاس من است

داستان عشق و احساس من است

شعرِ ما آئینة دنیای ماست

شرحی از افکار ناپیدای ماست

هر کُدامش داستانی از دل است

دل بریدن زین حکایت مشکل است

آنچه بر کاغذ تو خوانی یک نظر

شیرة جان است و خوناب جگر

واژه‌ها چون گوهر اندیشه‌اند

بر نَهالِ آرزوها ریشه‌‌اند

شعر اگر پُرمایه باشد گوهر است

بلکه از سیم و گُهر والاتر است

بشنوی گر شعرِ نابِ ناب را

می‌بَرَد از چشم غافل خواب را

شعر جز اندیشه‌های ناب نیست

وز دل خونین کم از خوناب نیست

این شما و این خط و دیوانِ من

یادگاری از من و از جان من

آنچه عمری هَمَدمِ« مسعود » بود

خود مناجات من و مَعبود بود

اول و پایانِ دیوانم هم اوست

نیّتم همواره باشد نامِ دوست