میـراث فرهنـگی ایران

میراثِ فرهنگی ایران

بُوَد ایران‌زمین ، گنجینة میراثِ فرهنگی

چنین مُلکِ هنرپرور ، نباشد جای دلتنگی 

به هر جا بنگری ، قصری ز عهدِ باستان بینی

  به هر سو رو کنی، دارد ز ِآثارِ هنر رنگی

هزاران قلعه و ارک و سرای کاروان بنگر

که هر کاخِ کُهن دارد نشان از نامی و نَنگی

سپهداران کجا رفتند ، خالی مانده میدان‌ها

در این دِژها نمی‌‌بینی ، نه سرداری ، نه سرهنگی

مِنار و گنبد و تالار و طاق و بُرج بسیاری

  کشیده قامت از هر سو ، ز فرسنگی به فرسنگی

مُزَیّن گشته بس محراب ، با آیات قرآنی

  منوّر هر شبستانی ، به کاشی‌های خوشرنگی

مُصلاّ ‌را ز کاشی‌های رنگین نقش‌ها بینی

که در پیشانیِ طاقَش ، ز دوران بسته آژَنگی

ز آثارِ هنر ، بنگر هزاران نقشِ بی‌همتا

ز شعر و خطّ و نقّاشی ، چه تلفیقِ هماهنگی

به هر گلدسته می‌خوانَد مُوذّن باز گلبانگی

  به بُرجِ هر کلیسائی ، ز ناقوسی است ، آونگی

به گوشِ دل شِنو ، کَاَندر دلِ محراب می‌پیچد

سرودی گرم و آهنگین ، به آوای دَف و چنگی

به ایوانِ مداین بین ، نقوش کِلکِ مانی را

نَمانده جلوه و رنگ و جلای نقش ارژَنگی

نهان در تختِ جمشید است دنیایی هنر ، بنگر

کجا بیند جهان دیگر ، چنان فَرّی و اورنگی

تو کاخِ داریوش و کوروش و تختِ سلیمان بین

  که جای پای شاپوری بُوَد ، یا قصرِ هوشنگی

بسی کاخِ مُجَلَّل گشته ویران از ستمکاران

ز چنگیز و زِ اسکندر و یا تیمورِ پالنگی

بسی گنجینة فرهنگ و آثار تمدّن را

به غارت بُرده چرخ از ما به هر مکریّ و نیرنگی

به قهرِ خودپرستی‌ها چه آثاری شده ویران  

جهان مَهدِ هنر می‌شد نمی‌بودی اگر جنگی

دَمی با دیدة عبرت نگر « مسعود » تا ، بینی

بسی آثار فرهنگی به هر خشتی به هر سنگی                                                                              تبریز     28/2/72