خـداونـد جهــان

 

            خـداونـد جهـان

مَلِـکا ،  بنـده نـوازا ، که خـداوندِ جـها نی

زتـو پیـد ا همه عالم همه جسمند وتو جانی

چه کـند دیـده اگـر پـرتـوخو رشید نبیـند

تـو همان نـور ِمُنیری که بـه صدجلوه عیانی

« توکریمیّ و رحیمی  ،  تو عظیمیّ و حکیمی»

چه بگویم تـوکدامی که هم ایـنّی و هم آنـی

به کدامین صفت ای شه سخن از وصفِ توگویم

که در این وادیِ حیرت نـه زبا نی نـه بـیانی

تـو درانـدیشه نگـنجی که بـرو نی زتـصوّر

تو فـراتـر زِ زما نی تـو فزون تـر زمکانـی

نـه من آنـَم که  زدرگـاه تـو ا مّیـد بـشو یم

نـه تـوآنـی که گـدا را زدرِ خویـش بـرانی

همه فا نیّ و تو با قی تو بـه فریا د رَس آن دَم

که نما نـَد به جهان جز تو نه نـامی نه نشا نی

تـو نَبَندی درِ رحمت  به کسی از سـرِاحسان

نَبُـوَ د جـزتـو اِ لا ها نـه امیدی نـه تـوانی

دلِ مسعـود زعشق تو تـَپد دمـبَدم  ای جان

که تـو جانـان جهانـی ّو مـرا روح و روانـی

تبریز  10/2/91