آشـتــی

آشـتـی

آیا شود که خلق ِ جهــان آشتی کنند

خلق ِجهان زپـیر و جـوان آشتی کنند

چرخ و فلک به نظم و به صُلحند در مَدار

آیـا شـود که آدمیــان آشتی کنند

سوزد جهان درآتش بیـدادِ ظـالمان

روزی رسد که تیره دلان آشتی کنند

دراین زمان که خلق ِزمین درکشاکش ا َند

کِـی می شود زمین و  زمان آشتی کنند

رحمی کن ای خدای محبت به جان ِخلق

کاین گُمرَهان خودازدل وجان آشتی کنند

انسان کجا و این همه وحشیـگری کـجا

گاهی شود که دام و دَ دان آشتی کنند

مهـرو وفـا و نیکی و احسان و عشق را

یـاد آو َریـد تـا همـگان آشتی کنند

درباغ و راغ سبزه وگل می د َمَد که خلق

دل خوش کنند ازاین جریان آشتی کنند

راز ِحیات شور و نشاط است و همدلی

گردد عیـان چو راز ِنهــان آشتی کنند

«  مسعود  »  اگرزحسرت صلح وصفا سرود

شـعری مگر به عبـرت از آن آشتی کنند 

   تبـریـز     فروردین  1394